กระดานข่าว www.g-pra.com : แสดงรายละเอียดในกระทู้

ร่วมเสนอความคิดเห็น

หัวข้อกระทู้ : กฎหมายเกี่ยวกับ การซื้อขาย พระเครื่อง

(D)

ไปเจอข้อมูลดี ๆ เลยนำมาฝาก

ถ้าตามตัวบท

ก็ ประมาณ ปพพ. สัญญา ต่าง ๆ แล้ว ยกตัวอย่าง

ไม่รู้ คงมีลิขสิทธิ์ ไหม ...

แต่ไม่หวังผลกำไร ลองเข้าชม ดีกว่าครับ

http://www.uamulet.com/amuletlaw.aspx

ดีมาก

โดยคุณ workat (2.1K)

[ส. 24 เม.ย. 2553 - 00:04 น.]

โดยคุณ jumanji (2.2K)

[อา. 02 พ.ค. 2553 - 20:12 น.] #1133522 (14/56)

เยี่ยมครับ....ผมว่าน่าจะมีลิขสิทธินะ(ดูที่ตราสัญลักษณ์มุมบนซ้ายและขวาน่าจะเป็นเจ้าของลิขสิทธินะ...ซึ่งเป็นการเผยแพร่งานสู่สาธารณะครั้งแรกผู้เผยแพร่เป็นเจ้าของลิขสิทธิ์) แต่หากเราก๊อปมาเข้าเล่มไว้อ่านเอง(คนเดียว)น่าจะไม่ผิด(เพราะเขาไม่รู้) แต่หากก๊อปเข้าเล่มแจกต่อๆกันไปหรือขาย ผิดลิขสิทธิแน่ๆ

โดยคุณ soradit (1.6K)

[พฤ. 13 พ.ค. 2553 - 12:03 น.] #1145671 (27/56)

ขอบคุณครับ ผมเรียนมาน้อย ภาษาที่ใช้อ่านแล้วต้องถาม เช่น มีอายุความ 1 ปี นับจากวันที่บอกล้างโมฆียะกรรม ไม่รู้วันไหน เป็นต้น

***วันที่บอกล้างโมฆียะกรรม = วันที่พี่รู้ตัวว่าโดนซะแล้ว และโทรไปบอกเจ้าของพระนั่นแหละครับ อายุความในการฟ้องร้องเริ่มนับตั้งแต่วันนนั้น เช่นพี่ทราบว่าตัวเองโดนและโทรหาเจ้าของพระบอกไม่เอาแล้วจะเอาเงินคืนในวันที่ 1 มกราคม 2553 อายุความจะหมดในวันที่ 31 ธันวาคม 2553 ครับ

โดยคุณ ขุนแผน50 (855)

[พฤ. 17 มิ.ย. 2553 - 09:06 น.] #1190171 (36/56)

อาจารย์ที่ธรรมศาสตร์ ชอบเดินดูพระท่าพระจันทร์ และสะสมพระ วิธีการเขียนเป็นของนักกฎหมายบรรยายวิชากฏหมายครับ ตัวอย่างบางเรื่องจึงไม่ชัดเจนสำหรับเรา คนไม่เรียนกฏหมาย เช่น การบอกล้างทำอย่างไร
*** หรือกรณี.. แล้วจะรู้เจตนาในใจผู้ขายได้อย่างไรว่ารู้ว่าพระปลอม หรือเป็นฉ้อโกง(ทางอาญา) หรือกลฉ้อฉลทางแพ่งก็ตาม เคยฟัง ๆมา ว่า คงต้องดูภาวะและวิสัย และก็พฤติการ ประกอบกัน คือ ภาวะ วิสัย เช่น ความรู้ ความสามารถและประสพการณ์ผู้ขาย น่าจะรู้ว่าปลอม และ พฤติการณ์ เช่น ... คนพื้นที่นำพระปลอมมาขายหน้าวัดที่กรุแตกใหม่ ๆ น่าจะรู้

โดยคุณ nicnic8 (9)

[จ. 23 ส.ค. 2553 - 00:01 น.] #1270341 (45/56)

ขอเพิ่มเติม(หรือโต้แย้ง)จากประสพการณ์นิดหน่อยทางคดี(ด้วยความเคารพ)กรณีซื้อพระที่ถูกขโมยนะครับ(เป็นความเห็นส่วนตัวเผื่อจะเป็นวิทยาทานด้วยความบริสุทธใจนะครับท่าน)
1.กรณีเจ้าของพระที่ถูกขโมย ถือว่าเป็นเจ้าของที่แท้จริงอยู่ มีสิทธิติดตามทวงถามคืนจากผู้ครอบครองได้(ซึ่งควรจะมีการแจ้งความร้องทุกข์ดำเนินคดีเป็นหลักฐานไว้ก่อนแล้วและควรจะมีการระบุเหตุการณ์ประเภทลักษณะข้อสังเกตุรุปถ่าย.ผู้ที่ต้องสงสัยฯลฯไว้ด้วย..สำคัญมากในส่วนเจ้าของทรัพย์สินนั้นๆ )
เมื่อเรียกร้องให้ผู้ครอบครอง(แม้จะซื้อมาจากเซียนหรือร้าน/แผงแม้จะมีใบอนุญาติค้าของเก่า วัตถุโบราณก็ตาม) คืนทรัพย์สิน(พระ/ฯลฯ)หากเจ้าหน้าที่ตร.สามารถสืบสาวถึงจับตัวผู้ขโมยได้ก็จะปรากฎข้อเท็จจริงถึงเส้นทางเดินของทรัพย์สินนั้นๆ ทีนี้ล่ะสู้กันมันหยดติ๋งๆยิ่งถึงชั้นศาลเชื่อเถอะศาลท่านมีความรู้ประสพการณ์สูง เจ้าของมีโอกาสสูงมากที่จะได้ของคืนโดยไม่ต้องชดใช้(หรืออาจชดใช้บ้างบางส่วนตามกาณี)แล้วผู้ซื้อก็ไปไล่เบี้ยกับผู้ขายเอาคืนต่อไปเป็นทอดๆไป(กรณีนี้อาจไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วยก็เป็นได้..ความเห็น) ทีนี้ภาระก็ตกหนักที่มือแรกที่ซื้อจากขโมยล่ะ เพราะจะไปไล่เบี้ยกะขโมยคงยากก็มันต้องติดคุกแน่ๆยอมความไม่ได้เว้นแต่จะมีกำลังภายในสูงมาก(ซึ่งคงยากมากกว่าอีก) ยังมีเคล็ดแทรกอีกบางประการแต่ที่สำคัญคือความสุจริต ความเมตตาปราณี การปฏิบัติหน้าที่ของกระบวนการยุติธรรมอย่างมีประสิทธิภาพ ฯลฯ และที่สุดคือโชคของเจ้าของที่จะได้ของคืน....คิดว่าแบ่งปันประสพการณ์เล็กๆน้อยๆแก่กันด้วยความหวังดี......

โดยคุณ moteh (345)

[พ. 15 ก.ย. 2553 - 13:13 น.] #1299344 (47/56)

ผมถามต่อนะครับ กรณีซื้อขายพระราคาแพง อาจเป็นเลขหกหลักขึ้น ควรทำสัญญาซื้อขายกันดีไหมครับ และควรสร้างฟอร์มซื้อขายเป็นการเฉพาะ ทั้งนี้เพราะถ้าไม่มีหลักฐานเป็นหนังสือ การสอบพยานกรณีมีข้อขัดแย้ง จะกระทำได้ลำบากนะครับ ไม่ทราบว่ามีใครคิดอย่างนี้บ้าง ก็เป็นความเห็นที่อยากให้วงการของเรายกมาตรฐานมากขึ้นเท่านั้นครับ

!!!! กรุณา Login ก่อนจึงจะเสนอความคิดเห็นได้ !!!